آرزوی منتظران
منتظران حضرت ولی عصر علیه السلام، چشم به راهند تا در عصر ظهور، تحوّلات وسیع و عمیق اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی، رخ دهد، به گونه‌ای که نه فقط پایه و اساس ظلم و ستم، ویران گردد، بلکه حتّی موارد نادر و معدود ظلم و تعدّی هم اتّفاق نیفتد، و بالاخره "هیچ اثری" از ظلم دیده نشود!"لا یری اثر من الظلم" (6)
منتظران چشم به راه جامعه ای‌اند که در آن خونریزی وجود ندارد، و امنیت و آسایش چندان فراگیر می‌شود که حتّی مزاحم "خواب" کسی هم نمی‌شوند: "لایوقظ نائماً ولایهریق دماً" (7) مفاسد فرهنگی و اقتصادی از قبیل میگساری، زنا و ربا ریشه کن شده، و مردم با رغبت و از روی اشتیاق به بندگی خدا روی می‌آورند، در آن جامعه راستی و راستگوئی فراگیر می‌شود، نه دروغی دیده می شود و نه دروغی شنیده می‌شود، از این رو، به شکل رسمی یا غیر رسمی، هیچ کس سخن دیگری را "تکذیب" نمی‌کند، تا چه رسد به آنکه دروغ، نردبان رشد و ترقّی باشد:"به یمحق الله الکذب" (٨) و پایه و اساس این تحوّلات فرهنگی و اجتماعی و سیاسی، تحوّلی است که در دولت رخ می‌دهد، از این رو همه چیز با "تأسیس دولت کریمه" آغاز می‌شود.
بنابراین شایسته است در این ماه با عظمت از دعا غافل نبوده و طبق سفارش بزرگان هر شب مداومت به خواندن این دعا نموده و قلباً از پروردگار ظهور حضرت را خواستار شویم.
دعای افتتاح دل ها را به سوی دولت کریمه به پرواز در می‌آورد، و آمال و اندیشه‌های ما را به سمت آن هدایت می‌کند، ولی از این که برای آن "دولت"، چه "اقدامی" باید انجام دهیم، سخنی نمی‌گوید، و تکلیفی برایمان بیان نمی‌کند،اما مسلم است که ما باید در مسیر اطاعت ائمه علیهم السلام حرکت کنیم و از نافرمانی نسبت به آن‌ها پرهیز کنیم و هر روز صبح با حضرت پیمان ببندیم که از یاران حضرت بوده و مطیع فرمان او باشیم.
به طور کل منتظر واقعی باید به دو نکته توجه داشته باشد: یکی آن که در دل باید به یاد حضرت بوده و آرزوی درک دولت او را داشته باشد، و دیگر آن که در عمل باید به وظایف و تکالیف خود عمل نموده و ذره‌ای از احکام شرعی تخلّف نکند.
به امید ظهور و بر پایی دولت کریمه اش.
وقتی با امام، یعنی جانشین پیامبر معصوممان حرکت می کنیم، چه قدر راه کوتاه است و بی خطر! و آن زمان چه قدر درک این جمله ی خداوند تعالی راحت می شود که اگر از او اطاعت کنید، هدایت می یابید. مهدی عجّل الله تعالی فرجه یعنی هدایت شده؛ وجود هدایت شده ای که به هدایت کردن مشغول است و هادی؛ اما هر کسی مشمول هدایت خاص مولا نیست؛ زیرا هر چند که باران کارش کمک به رشد و سرسبزی است، در وجود نمک زار فردی که اطاعت را تجربه نکرده است، به مانند سنگی که هیچ راه نفوذ بذری برای خود باقی نگذاشته، دانه های باران را با سپر محکمی، رد می کند و وجودش را خشک، نگه می دارد. اطاعت و بندگی، قابلیت ما برای دریافت هدایت خاص الهی از طریق واسطه ی هدایت او، یعنی مولای تلاشگر و مظلوم ما، مهدی عجّل الله تعالی فرجه است.
هر چه خوبتر باشیم، هدایت یافته تر خواهیم شد. مولا از هر کس، به اندازه ی ظرفیت خود، انتظار دارد، زیرا هر کدام از ما، منحصر به فرد هستیم و دومی نداریم؛ خداوند قدیر، ما را شبیه هیچ بشر دیگری، نیافریده است. به همین دلیل، با مقایسه ی خود با دیگران، نباید دلسرد شد و از تلاش دست برداشت؛ نباید بگوییم ما کجا و ائمه کجا! زیرا اگر خانواده، مدرسه و محله ی فردی، نامناسب بوده و ظرفیت او کم باشد؛ ولی بتواند همان کم را، پر از انتخاب های الهی کند، لیاقت دارد که همراه امام خود باشد و همسایه ی او در بهشت. مثل قصابی ساده که به خاطر محبت به مادر خود و بهره مندی از دعای او به همنشینی حضرت موسی علیه السّلام مفتخر شد. «خدا تو را ببخشاید و تو را در بهشت هم درجه و همنشین حضرت موسی گرداند»
خلاصه سخن
انسان آزاد آفریده شده و تنها باید بند محبوبی باشد به نام الله؛ ولی گاهی ما، آزادی را با خدایی نفس، اشتباه می گیریم، وقتی براساس ظرفیت خود، خوبی ها را انتخاب کنیم و در مسیر اطاعت از امام مهدی علیه السّلام برویم، به هدایتی می رسیم زیبا، هدایتی خاص چون اصحاب کهف و پاداشی چون همنشینی با معصومین در بهشت.